Διαβαίνοντας την
ανατολική γέφυρα του Αιτωλικού, ήταν σαν
να περνούσαμε μέσα από ένα πέπλο χωρόχρονου. Σαν να είχαμε έρθει σ` έναν τόπο
που όλα έχουν αφεθεί στη νομοτέλεια που επιβάλει η λιμνοθάλασσα. Τόπος που η
χωροταξία του , σου δίνει την εντύπωση ότι οι άνθρωποι έχουν αποδεχθεί ότι τη
ζωή τους, τη διαφεντεύει το υγρό στοιχείο. Αυτό τους περιβάλει, αυτό δίνει ζωή
και σ` αυτούς και στα ψάρια και στα φυτά… εκεί έρχονται τα ταξιδιάρικα πουλιά,
για να δυναμώσουν και να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Το Αιτωλικό, είναι ένα
μέρος… μικρό και όλα διέπονται από τους κανόνες του υδροβιότοπου, βασίζονται στον αλληλοσεβασμό, την ανεκτικότητα .την
αίσθηση της φιλοξενίας, της αντίληψης του χώρου του άλλου… Σ` ένα τόσο όμορφο μέρος, είναι επόμενο ότι θα ζουν
άνθρωποι που δεν είχαν άλλη επιλογή από το να είναι ευαίσθητοι , ζεστοί και
προσηνείς . Νοιώσαμε τόσο ελεύθεροι να «στήσουμε» τον «Κατά Φαντασίαν Ασθενή»
στη σκηνή και να τον απλώσουμε στη συνέχεια σ` όλο το θέατρο, μήπως και να
είχαμε άλλη επιλογή με ένα τόσο θερμό κοινό;
Φίλοι , ευχαριστούμε, αν σας φάνηκε σαν «απειλή» η φράση μας
«θα επιστρέψουμε» , σας την επαναλαμβάνουμε , αυτή τη φορά σαν παράκληση:
"Φίλοι μας του "Πολιτιστικού & Μορφωτικού Συλλόγου "το Αιτωλικό" ,
παρακαλούμε, ξανακαλέστε μας!"
παρακαλούμε, ξανακαλέστε μας!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου